Sportski savez grada Subotice

Boks

Velemajstori plemenite veštine

Subotica je u posleratnom periodu uvek imala dobre boksere, prave velemajstore plemenite veštine. Prvi zvanični susret organizovan je 8. aprila 1945. godine: snagu su tada odmerili subotički ZAK i Radnički iz Novog Sada. Iste godine, 23. decembra, odlukom Fiskultumog odbora Subotice, za prvog referenta za boks postavljen je Stevan Engelbreht. Polovinom novembra 1946. godine održano je i prvo prvenstvo Vojvodine u boksu, na kojem je učestvovalo 15 takmičara iz Subotice, Novog Sada i Kule. Prvaci Vojvodine postali su Subotičani: Beneš u muva kategoriji, Đulai u perolakoj, Kladek u lakoj, Kostić u poluteškoj i Lakatoš u teškoj kategoriji.

Nenadmašni asovi

Nešto kasnije, na scenu je stupio Pavle Šovljanski, taj nenadmašni as, koji se ubraja ne samo u najbolje jugoslovenske boksere, već i među najbolje tehničare Evrope. Prvi put postaje prvak države u lakoj kategoriji još 1946. godine, a godinu dana kasnije, kao i 1948. osvaja naslov najboljeg u zemlji u perolakoj kategoriji. Kasnije, kada je iz Spartaka prešao u Partizan, osvojio je još šest titula državnog prvaka. Bio je i prvak Balkana 1957. godine, a učesnik je i Olimpijskih igara u Helsinkiju 1952. godine. Među njegove najveće uspehe smatraju se bronzane medalje osvojene na prvenstvima Evrope u Oslu, 1949, i u Berlinu, šest godina kasnije. Najveća čast ovom majstoru među konopcima ukazana je, međutim, 1951. godine kada je poneo kapitensku traku reprezentacije Evrope u meču protiv reprezentacije Sjedinjenih Američkih Država. U blistavoj sportskoj karijeri imao je 297 borbi: 256 puta je pobedio, 18 puta boksovao nerešeno, a izgubio je samo 23 meča. Nakon uspešne takmičarske karijere posvetio se trenerskom pozivu.
Pored Šovljanskog, vredno je pomenuti i ime Lajoša Đulaia, boksera, koji se takođe ubraja u najuspešnije takmičare prve generacije majstora subotičkog ringa.Bio je izvanredan tehničar, koji je poput meteora blesnuo i okončao svoju karijeru. Đulai je osvojio naslov prvaka Jugoslavije u bantam kateroriji, 1947. godine, kada je i na Balkanskom prvenstvu u Bukureštu takođe postao prvak. Nacionalni dres obukao je pet puta, a onda, kada je bio u naponu snage i na vrhuncu takmičarske karijere, zbog povrede je bio. primoran da okači rukavice ,,o klin".
Veliki gubitak predstavljao je i odlazak trenera Stevana Engelbrehta, , na čije mesto je došao Ivan Francer - mlađi, kojem je svesrdno pomogao Ivan Francer - stariji. Pored Šovljanskog i Đulaia, na pobedničko postolje državnog prvenstva u ovom razdoblju popeo se još jedan Subotičanin: 1948, 1949. i 1950. Rudolf Tot bio je prvak FNRJ u bantam kategoriji, kao i član nacionalne selekcije. U reprezentaciji se borio deset puta.
Subotički bokseri kvalifikovali su se za Prvu ligu 1948. Tu su, na žalost, ostali samo jednu takmičarsku sezonu. Naredne godine stvorena je veoma solidna drugoligaška ekipa s novim snagama - Kujundžićem, Bojićem, Tumbasom, Stefanovićem, Pejinom, Pejićom, Romekom...
Subotiki bokseri, ukupno su se trinaest sezona borili u društvu najboljih. Pošto je ponovo takmičarske 1954/55. Spartak ispao iz Prve lige, vratio se u nju tek dvanaest godina kasnije. U „zlatnom dobu subotičkog boksa", posle povratka do 1970, na mečevima domaćih boksera okupljalo se redovno više hiljada gledalaca. Kosanović, Lakčević, Torontali, Ibrahimović, Blažić, Takač, Tamaši, Pfajfer, Stevanović i Merković, pod rukovodstvom Stevana Engelbrehta, postižu najveći uspeh 1969: ekipa je do poslednjeg kola bila kandidat za prvaka Jugoslavije. Na žalost, titula prvaka države nikad nije osvojena.
Prelomni trenutak zbio se 1970. godine kada je veliki broj takmičara napustio ekipu. Posle toga Spartak se održava u društvu najboljih do 1974. godine, nakon čega se subotički bokseri sele u Drugu saveznu ligu. Trenutno se takmiče u Vojvođanskoj ligi.

Plejada prvaka i reprezentativaca

Do 1974. godine prvaci države u pojedinačnoj konkurenciji bili su: Lajčo Đulai, Rudolf Tot, Arif Ibrahimović (bantam), Pavle Šovljanski, Jovan Stevanović i Geza Tumbas (pero), Pavle Šovljanski, Jovan Stefanović i Geza Tumbas (laka), Franjo Tamaši (velter), Dragan Vujković (polusrednja), Dragan Vujković (srednja), Dragan Vujković, Josip Merković i Mirko Antelj (poluteška). Posle ispadanja iz Prve lige, titule prvaka Jugoslavije osvajali su Geza Tumbas, Dragan Vujković i Danilo Jovanović, koji, mada je ponikao u subotičkom klubu, tada nije bio član Spartaka.
Nacionalni dres su obukli mnogi spartakovci. Dragan Vujković bio je i kapiten državne selekcije. On je, ujedno, i najbolji subotički bokser svih vremena. Najveći uspeh Dragana Vujkovića je, svakako, osvajanje titule vice-šampiona sveta u teškoj kategoriji 1978. u Beogradu, na Drugom prvenstvu sveta u amaterskom boksu. Vujković je u finalu, pošto je savladao nekoliko izuzetno dobrih takmičara (koji su od njega bili teži i po dvadeset kilograma), odmerio snagu s tadašnjim najboljim amaterskim bokserom sveta, kubanskim teškašem Teofilom Stivensonom, od koga je izgubio. Četiri godine ranije bio je osvajač bronzane medalje na Prvom svetskom prvenstvu amaterskog boksa u Havani.
Ove dve medalje našle su se u vitrini ovog izuzetnog subotičkog sportiste zajedno sa još dosta drugih trofeja. Navedimo samo neke od njih: medalje na Balkanskim šampionatima i Mediteranskim igrama, Beogradski pobednik, Zlatni gong. . .
Iz prve generacije boksera isticao se i Gustav Boršoš, koji je bio reprezentativac 1947. godine. Ferenc Tamaši je za reprezentaciju boksovao 16 puta. Subotička publika se, takođe, vrlo rado seća Arifa Ibrahimovića, osvajača statuete Oskar, koji je takođe bio 16 puta reprezentativac. Ibrahimović je „nestašni dečko" subotičkog ringa. Njegov veliki rival bio je Jane Bahtijarević, član Radničkog iz Niša. Svaki njihov meč subotička i jugoslovenska publika je rado gledala. To su bile bespoštedne, ali uvek fer borbe.
Josip Merković, dvostruki šampion države u teškoj kategoriji i reprezentativac, ostao je u sećanju poklonika plemenite veštine kao borac koji je svoje protivnike obarao serijom gromovitih udaraca.
Jovan Srdanović je u poluteškoj kategoriji dva puta nastupao u reprezentaciji Jugoslavije, a i Antal Torontali je, takođe, dva puta oblačio dres sa nacionalnim grbom, ali u polusrednjoj kategoriji. I Mirko Antelj je bio reprezentativac.
Od boksera novije generacije, najviše se ističu Geza Tumbas i Danilo Jovanović (rođeni brat poznatog subotičkog boksera Vanje Jovanovića). Geza Tumbas je u poluvelter kategoriji bio prvak države i reprezentativac. Bio je izuzetan tehničar. Rukavice je ostavio u trenutku kada je još mnogo mogao da pruži subotčkom i jugoslovenskom boksu. Navijači su ga zvali „beba u rukavicama", zbog nežnog lika.
Danilo Jovanović i danas brani boje Spartaka. Bio je državni reprezentativac u polusrednjoj kategoriji. Jugoslovenska sportska štampa je njegov meč s Perunovićem iz titogradske Budućnosti u polusrednjoj kategoriji zabeležila kao „susret decenije". Posle tri runde Jovanović je, ipak, izgubio na poene, mada je ostao moralni pobednik. Nešto ranije bio je proglašen za najboljeg boksera na Međunarodnom turniru Beogradski pobednik.

Bokseri Spartak 1946. Među prvima su donosili uspehe klubu

Ekipa Spartaka 1970. - borila se za šampionsku titulu

Proslavljen ekipa Spartaka iz 1950. godine


Rulolf Tot, reprezentativac i prvak države u boksu	Lajčo Đulai, prvak države i Balkana u boksuFran

Franjo Tamaši, reprezentativac i prvak države u boksu	Jovan Stefanović, reprezentativac i prvak države u boksu

Arif Ibrahimović, reprezentativac i prvak države u boksu	Danilo Jovanović, reprezentativac i osvajač trofeja "Vojvođanska rukavica 1981"